Bolle - speciaal voor Mats

VERKOCHT

Wat vond Bolle het toch vermoeiend. De weg was lang en zwaar. En zij liepen steeds maar verder. En sneller, leek het ook wel. Bolles pootjes waren nog veel te klein. En veel te zwak. Hij kon gewoon niet volgen. Altijd maar dat stappen. Zij zagen het. Ze wisten ook wel dat je groot en sterk moest zijn om zo veel en ver te kunnen stappen. Dus pakten zij hem op. En hing hij daar wat onhandig op de schouders. Zo viel hij dan in slaap en zag hij niks van alles wat voorbijkwam. Bolle vond er voorlopig maar niks aan. Zij wel. Ze vertelden over de prachtige verzichten en over de plannen voor de volgende dagen. Kon het hem wat schelen. Hij wilde terug, naar zijn vertrouwde warme nest.

Maar toen op een dag zag Bolle drie gekken die hetzelfde deden. Wat vond iedereen daar nu toch zo leuk aan? Twee groten hielden halt en tilden een kleintje uit een zak. Wonder boven wonder kwam dat jongetje recht op Bolle afgelopen. ‘Hoi!’ Bolle staarde nog steeds verveeld voor zich uit. ‘Vind je het niet leuk hier?’ Bolle trok zijn schouders op en schudde zijn hoofd. ‘Ik ben veel te moe. Ik kan niet volgen met het stappen en als ze me dan pakken ben ik zo moe dat ik slaap. Ik vind er niks aan!’ Bolle zuchtte boos. Het jongetje grinnikte daarentegen even. ‘Misschien ben je gewoon nog een beetje klein?’ zei hij en verdween meteen in het bos. Voor Bolle het wist, stond de jongen weer vlak naast hem. Alleen had hij iets bij. Twee eierschelpjes. ‘Waar is dat goed voor?’ vroeg Bolle verbaasd. ‘Ik vond ze in een leeg nest. Misschien kan dit jou wel helpen,’sprak het jongetje. Hij tilde Bolle op zette hem in het ene schelpje. Het andere zette hij op Bolles hoofd. Hij tilde zachtjes Bolle op en bracht hem naar hen. ‘Goeiemiddag, ik ben Mats. Bolle is moe van al dat stappen. Dus draag hem. Als hij groot en sterk genoeg is, zal hij wel uit zijn schelp komen. En als hij bang is of wil slapen, trek dan gerust zijn eitje helemaal toe. Dan kan hij lekker rusten.’ Zij luisterden met open mond. Mats draaide zich om en rende terug naar zijn ouders.

En daar gingen ze. Met Bolle in het ei. Wat genoot hij daarvan. Voor het eerst in zijn korte bestaan zag hij al die prachtige vergezichten waar zij altijd van vertelden. En achter hem volgden Mats en zijn ouders. Mats in de rugzak, Bolle in het ei. En alletwee werden ze groter en sterker met een landschap dat voortdurend veranderde. Tot ze op een dag allebei de benen strekten, hun handen in elkaar sloegen en alleen de wereld gingen ontdekken. Samen op stap, zonder schelp of zak, gewoon op hun gemak! V